Academia Occitana

Benlèu avètz oblidat de passar a l’ora d’ivèrn !
Al sègle XVII, aqueste relòtge portatiu es çò que diriam una mòstra, mas non se pòrta encara al punhet.

Le relòtge.

Tu qu’as trobat per artifici
le movement perpetuèl,
e que fas autant d’exercici
coma fa le solelh al cèl,

bèl relòtge que totjorn velhas,
garda ma bèla de dormir,
fai tant de brut a sas aurelhas
que velhe qualque còp per mi.

Jo te prègui, digas-me quora
tota ta sonariá poirà
li fa present d’una bona ora
que benlèu la me donarà.

Sa vertut, sa faiçon modèsta,
son esprit e tot çò de sieu,
m’an botat un martèl en tèsta,
que trabalha mai que lo tieu.

Digas a la bèla Maria,
que non dòrmi ni nuèit ni jorn,
e que tu fas per industria,
çò qu’ieu practiqui per amor.

Mai se jo n’ai ni fin ni pausa,
vòli que sàpia per le mens,
qu’aquò’s ela sola que causa
mos amoroses movements.

Totis les còps que te regarde,
mòstra li cossí cal aimar,
e sense que res te retarde,
baisa sa delicada man.

Se li veses préner la pluma
per me donar d’assignacions,
coita te mai que de costuma
en favor de mas afeccions.

Mai ela n’es jamai de léser,
o n’au vòl pont, o n’au pòt pas,
me cal far jogar per la véser
mai de ressòrts que tu n’as pas.

Per tu qu’a tota ora la veses,
quand dròm e quand se vòl levar,
b’es plus urós que tu non creses,
d’anar pertot ont ela va.

Tu danças tot còp qu’ela dança,
o quand fadeja d’un qualqu’un,
e dins sos afars d’importança,
ela se govèrna per tu.

Sollicita donc ma donzela,
fai qu’en despièit de sos afars,
jo puèsca demorar damb ela,
a tota ora coma tu fas.

Vei cossí sos trèits que me blassan,
fan nòstres moments descordants,
car les tieus dins un ren se passan
e les mieus me duran cent ans.

Mès quand son uèlh es favorable,
les ans non me duran qu’un jorn,
non sabi pas qui n’es colpable,
o ta vitessa, o mon amor.

Que se mon amor me mescompta,
o se tu fas tròp de camin,
elàs aquela que te monta
es la que me desmonta a mi.