Academia Occitana

Aital foguèt aculhit lo Lemosin Eligius (Chaptelat 588 – Noyon 660) quand prenguèt possession de l’evescat de Noyon, en Picardia. Ancian ministre del rei franc Dagobèrt, lo futur sant Elègi (o Aloi) èra eissut d’una d’aquelas familhas senatorialas (aristocraticas) del sud de Léger ont la cultura juridica èra plan mantenguda, e dins lasqualas posavan per lor administracion los venceires del reialme de Tolosa. Al dintre del regnum francorum, de cada part del grand flume, se destriavan alavetz francigenae e romani. E los primièrs, barbars assumits, mespresavan los segonds, autoctòns demorats los eretièrs fidèls de la civilizacion latina. N’èra parièr dins tot l’espandi de l’ancian empèri roman e, sus aqueste sicut, lo rei lombard Liutprand serà perfieitament clar a prepaus de nòstres aujòls : « Nosautres, Lombards, Saxons, Francs, Burgondis, Suèus (…), tan mespresam aquela raça que Roman, per nosautres, aquò es una injúria ».

Abans la fin del s. VII, los « Romans » creèron per aquò lo seisen reialme d’Aquitània e las oncions reialas se farán dins l’abadiá Sant-Marçal de Lemòtge.

Mas perqué tot aquò me tornèt a l’esperit quand legiguèri non fa gaire un article bestiàs dins un jornal parisenc ? I retrobèri una citacion, plan coneguda demest d’autras de la meteissa jauja, del filosòfe Jacques Derrida : « L’accent, quelque accent français que ce soit, et avant tout le fort accent méridional, me paraît incompatible avec la dignité d’une parole publique ».

De qué far soscar los Occitans.

J. P.