Academia Occitana

Lo darrièr combat per la subrevida de l’occitan serà lo de son ensenhament e de sa difusion per totes los mejans possibles de comunicacion. Se caldrà far entendre de totes los Occitans per salvagardar l’unitat de nòstra cultura, dins la diversitat segur. Lo trabalh dels linguistas es ara primordial per adobar los espleits en adeqüacion amb aquela exigéncia, aquel enjòc terrible – la vida o la mòrt - alqual sèm totes acarats uèi. E per aquò l’establiment definitiu de la nòrma non es pas una fantasiá d’espepissaires inutils mas una necessitat. Dins la situacion de uèi, tot discors a corta vista, de « bon sens popular », es reaccionari e mortifèr.

Un internauta demanda doás traduccions de la parabòla de « l’enfant prodigue », dins l’occitan « estandard » preconizat per l’Acadèmia e dins un autre modèl prepausat, aquò per ne conéisser las diferéncias. Li pòdi respondre sul pic que de diferéncias, non n’i auriá pas (en foncion de la marga de variantas acceptadas) per un tèxte compausat essencialament de mots de la vida vidanta. E qu’aquò es la victòria bèla de l’occitanisme, impensabla encara vint ans a. Lo darrièr debat, pòrta sus quicòm mai, la question de « la linha de crèsta » (o torni dire se non m’an comprés) : cossí adaptar los mots « sabents », los mots tant necessaris de l’« occitan de uèi ». Los sufixes, los prefixes, lo « e » de sosten… Perque es aquí lo pic de la dalha. Sabi pro : caldriá reunir un concili... O establir un questionari precís coma d’unes o an prepausat. E veire çò que ne demorarà. E afinar encara lo debat. E conclure enfin.

J.P.