Academia Occitana

Avèm aprés, mercés a una istoriana tolosana, que los comtes de Tolosa èran d’origina franca e qu’o èran demorats sense flaquesa pendent quinze generacions, fins a una epòca ont, quitament, de Francs non se’n parlava mai despuèi longtemps (veire lo « mot » precedent). La descobèrta èra esbeluganta e avèm volgut verificar se d’autres exemples existissián de consanguinitat a la mòda egipciana (o raimondina) dins l’amira remirabla de servar la puretat de la raça. E avèm trobat. Figuratz-vos qu’al s. VI, un nomenat Ansbèrt, estatjant de Narbonesa aguèt un filh, Arnovald, qu’aguèt un filh, Arnol, qu’aguèt un filh, Ansegisl, qu’aguèt un filh, Pipin, qu’aguèt un filh, Carles (aliàs Martèl), qu’aguèt un filh, un autre Pipin (aliàs lo Brèu), qu’aguèt un filh, un autre Carles (aliàs Carlesmanhe)… Ansbèrt serà dit « senator de Narbona » o « de raça senatoriala », es a dire « roman » o puslèu « narbo-roman », mas son nom, coma los dels autres membres de sa familha, non es gaire latin mas plan segurament got, o se volètz « Visigot ». Mas benlèu, lodit Ansbèrt, èra lo frut d’una aligança venguda possibla entre las doás aristocracias, « narbo-romana » e gota. Mas non sèm pas aquí per espepissar e una sola causa nos interessa : Ansbèrt èra un Narbonés de Narbonesa (un Lengadocian diriá l’istoriana sus-citada) e, segur, sa descendéncia tanben segon las teorias universitàrias novèlas. E avètz comprés tot l’interès de mon enquèsta : lo famós Carlesmanhe èra occitan ! Quand pensan d’unes que tot aquel mond d’amont nos colonizèron alavetz qu’èra lo contrari !

J. P.