Academia Occitana

Ongan, un còp de mai, non es pas passat lo paire Nadal. Benlèu aviá melhor a far, o la comanda non èra plan redigida. Mas l’an que ven, esperarem encara. Benlèu, s’es plan brave, nos ausirà. Aquò ne fa de temps qu’esperam la ratificacion de la famosa Carta europèa de las lengas regionalas o minoritàrias. Quant de temps ? Non gausam mai comptar. Dison d’unes que serà per l’an que ven, pel 800en anniversari de nòstra desfaita decisiva. Non, non serà pas d’ironia mas un important simbòl. Mas d’autres dison qu’aquela ratificacion non farà que ratificar lo nonrés ont ne sèm a l’ora d’ara… Mas siam positius. Qu’espèran los occitanistas rasonables : que l’ensenhament de l’occitan siá prepausat d’un biais facultatiu dins totes los establiments escolars. Aquò, plan segur dins las 9 regions administativas e los 40 departaments concernits. Cossí ? E ben amb totes los regents e professors que seràn recrutats per concors a l’ocasion d’aquesta revolucion de las grandas. Plan. E d’ont sortirà aquela armada d’ensenhaires afogats ? Segur que n’i a que i an pensat e que tot es prèst. E qu’ensenharàn sus un territòri tan vast, de la Marcha al país niçard, de Gap a Sant Sever Cap de Gasconha ? Un occitan adobat localament a tustas e bustas amb l’ajuda dels que sabon o creson saber ? Aquí sètz de marrida fe ! Las regions se son engatjadas, los melhors lingüistas tanben e podètz tre ara jutjar sus ecran del resultat espectaclós d’aqueles esfòrces financièrs e intellectuals conjunts menats despuèi d’annadas.

J.P.