Academia Occitana

Abans avián una sola lenga, lo serbocroat, mas ara n’an doás, lo sèrbi e lo croat. Foguèt decidit atal. E d’ara enlà, los Sèrbis e los Croats, cadun dins son airal, fan tot çò que pòdon per diferénciar « lors lengas ». Menimosament. Mas i arribaràn e cal dire, per subrepés, qu’an ja dos alfabèts. E dins la seguida del sègle, alavetz que la lenga comuna auriá agut de dificultats màgers per subreviure, podèm assegurar que las doás, sus un pichon territòri, n’auràn plan mai encara. Es çò que podèm apelar lo sindròme de Belgrad, mas se poiriá dire tanben de Zagrèb, las doas capitalas ara enemigas. Sèrbia e Croàcia, grandas caduna coma Gasconha o Provença. Aquò pòt donar d’idèas… E la temptacion es granda aquí tanben de se diferénciar, de se particularizar. En gascon, dins los diccionaris, lo femenin de director es *directora, e non pas directritz coma endacòm mai. En Lemosin un ordinator se ditz una *computadoira e se recapta benlèu a la cosina. E nos anóncian un diccionari lengadocian / provençal – amb coma se deu lo francés coma metalenga – qu’establirà de distincions de vocabulari aquí ont nosautres, non vesèm que qualques sinonimes. Aital. Mas non lor parlètz pas de « las lengas d’òc ». Seriá coma se parlavetz de capitalisme als Chineses.

J.P.