Academia Occitana

E diluns èra l’error, e l’orror, e dimarts èra la vertat. Diluns sus France Inter èra, coma se ditz, la fèsta pels Flamencs, colpables de totes los mals de la tèrra per aver ganhat d’eleccions, e lo parallèl amb los Catalans s’impausava naturalament dins un amalgama requist. Non èra question que d’egoïsmes « regionals », de populisme encoratjat per la crisi etc. Jamai de lenga, de cultura o de libertat. Dimarts, la meteissa radio recebiá la primièra ministra de Quebèc e cap de paraula non èra pro doça per ela quand parlava d’autonomia, d’independéncia, de defensa de la lenga. E s’extasiavan quand « la nòstra cosina » precisava qu’èra « la première ministre », e non « le premier ministre », una feminizacion evidenta en flamenc, catalan o occitan mas gaire en francés que per aquò tant es superior a aquestes… Quand, dins la meteissa setmana, sus una cadena del servici public, Manuel Valls foguèt presentat coma poliglòt, citèron « l’espanhòl », l’anglés e lo francés, mas oblidèron lo catalan. E l’interessat, dins sa responsa, non mençonèt tanpauc sa lenga mairala ! Mas non es pas d’aquò que vos voliái parlar. Una idèa m’es venguda, un bon conselh per nòstres amics Flamencs : deurián convéncer los francofòns de Belgica de demandar eles lo destacament. Seriá plan mai eficaç per obténer lo sosten de França Inter e de França en general. E se sap que de jacobins acarnassits d’esquèrra -que non ne donarai los noms per respècte pels lectors-, son favorables a lor annexion a França.

J.P.