Academia Occitana

Pénher de gàbias

Jorn per jorn

Pénher de gàbias

Es una vila màger d’Occitania ont la reconeissénça de l’occitan es mai bèla que dins cap d’autras. Aquò fa somiar - dins nòstra misèria, cal relativizar !-, s’i tròba un ostal d’Occitania que recampa qualque setanta associacions, i a lo metro bilingüe, las placas de carrièras (gaireben totas fautivas, mas aquò rai !), que sabi ieu… Una simpatia manifèsta de las autoritats que fan de declaracions magnificas e vòtan de mocions per la lenga. Que demandar mai ?

E ben, i a quicòm que truca. Figuratz-vos que quand los quadres municipals, directors o caps de servicis, se’n van, en mutacion o en retirada, dins quin domeni que siá, son remplaçats quasi sistematicament per de francimands. Cossí aquò ? Res que de parlaponchuts e que non son gaire d’occitans reformatats (aquò dit sense voler far de racisme anti-blanc !). Non aviam vist aquò despuèi l’invasion franca ! Aquela reflexion, la fau davant una anciana nauta autoritat administrativa de la vila que rencontri per carrièra, e me fa grevament aquesta canda responsa : « - Pensan que los d’aicí son incompetents ». E dins un cacalàs : « - Ieu tanben veniái del nòrd ». E se lança sus sa bicicleta amb un salut gaujós.

J.P.