Academia Occitana

Per clavar lo bèc a un occitanista, i a una recèpta plan coneguda. Li cal dire que non se parlèt jamai d’Occitania dins l’istòria, qu’Occitania non foguèt jamai independenta nimai unificada, que non i aguèt jamai de rei d’Occitania, ni d’emperaire levat – per los mai letraferits - lo imaginat per Gustave Flaubert. E que fin finala son destin despuèi las originas èra d’èsser la Cendroseta de França (la qu’a la fin esposa lo prince !). Per amor que non sabon la màger part dels occitanistas qu’Occitania es lo nom literari del país, una mena de pseudo que finiguèt per adoptar, coma fan de personalitats celèbras. Sos autres noms, sos noms de guèrra, sos noms politics, son Aquitània o Aguiana, e Provença. E de reis, ne comptam un brave quarantenat entre Teuric 1^er, fondator del reialme de Tolosa, Teuric II venceire als Camps Catalaunics, Euric, conquistaire d’Espanha, Alaric que promulguèt lo « Breviari », Eudon, Unald 1^er, Galfièr, Unald II reis d’Aquitània e eròis de cançons de gèstas e d’opera, fins a Pèire d’Aragon, unificator dels domenis dels comtes de Tolosa e de Fois als domenis provençals e catalans dels comtes de Barcelona. En Pèire –i caldrà pensar l’an que ven-, aqueste que moriguèt coma se sap a la batalha de Murèth lo 12 de setembre de 1213. E entretant, en 901, lo rei jove Loís de Provença èra estat coronat emperaire d’Occident pel papa Beneset IV.