Academia Occitana

Atal disiá Joan Bodon... D’unes escrivans « nòrd-occitans » planhon de non èsser legits tant coma o voldrián al sud del país. E parlan de « racisme », un mot que, se non èrem acostumats als deliris occitanistas, nos fariá caire pel sòl. Mas vejam. Vosautres, autors alvernhats, lemosins, provençals, lengadocians, gascons e autres, sètz nombroses que legiguèretz dins lor ensemble los mèstres de la pròsa del sègle XX, Miquèu Camelat, Josèp d’Arbaud, Max Roqueta, Bernat Manciet, Marcèla Delpastre… ? Per astre, i aviá tanben Joan Bodon e Robèrt Lafont, mai aisits d’accès.

Adonc, imaginatz. Imaginatz que cada òbra literària en occitan dialectal siá acompanhada de son adaptacion en occitan comun ! Atal, lo public s’alargariá, lo meteis public per tota la produccion, quines que sián son origina geografica e son espleit linguistic. I auriá los que legirián lo tèxte original (emai venguèsse del Peiregòrd negre), d’autres que s’ajudarián de son adaptacion, e enfin la literatura occitana (re)trobariá son unitat, sa realitat. Mas sètz contra ! D’aicí vos ausissi cridar. E ben contunhem. Los mai aüroses auràn lors traduccions en francés, realizadas per d’occitanistas afogats. Coma per Mistral, Camelat, J. d’Arbaud, Max Roqueta, Bernat Manciet, Bodon… Passar pel francés, sabèm que foguèt totjorn una marca de glòria per la literatura nòstra.

J.P.