Academia Occitana

O me cal afortir clarament als lectors del Jornalet (encara !), tant menimoses dels interèsses del Congrès permanent de la lenga occitana coma Escartafiga de l’onor de la marina francesa, non trobaretz pas un mot dins ma darrièra cronica contra aquelas institucions. Doncas, digam las causas. L’Acadèmia occitana es una amassada « de femnas e d’òmes liures », çò que vòl dire que son elegits per lors qualitats personalas e que non son los representants de cap de grop o associacion. Mas liures que liures, pòdon aparténer a quin grop o associacion que siá (dins los limits d’una certana etica, plan segur). E es atal que d’unes son sòcis del Congrès, coma d’autres de l’Institut d’Estudis Occitans o del Collègi d’Occitania o autres que sabèm o non. Qué dire encara per apasimar lo pòble dels cresents ? Que l’autra setmana, vòstre servidor participava a una comission municipala per tractar de noms de carrièras de Tolosa amb tres membres del Congrès, dont un aviá la dobla apartenéncia amb l’Acadèmia. Qu’a l’amassada del Congrès, non fa gaire, l’Acadèmia occitana aviá dos representants convidats. Que cada còp que los presidents del Congrès e de l’Acadèmia se rencontran se donan majestuosament del « sénher president », perque se coneisson despuèi (tròp) longtemps. Entre lo Congrès e l’Acadèmia non i a de diferéncias que de concepcions : al Congrès an volgut recampar d’associacions divèrsas en pensar far espelir un consensus ; a l’Acadèmia se son amassats d’occitanistas competents altorn d’un projècte. Aquò se poiriá apelar aver dos fèrres al fòc. Aquela mesa al punt èra vertadièrament necessària : las calomnias contunhèssen, lo Gilabèrt que tua una mitat de pòrc cada an auriá pogut refusar desenant de nos far tastar son pastisson d’ostal !

J.P.