Academia Occitana

Ansèlme Matieu (Castèlnòu dau Papa 1828 - id. 1895)

L’endormida

Es mièjanuèch : la luna daura
eme son lume rossejant
la torre dau Molin de l’Aura
e li sablàs de Claus Mejan.

Es mièjanuèch : ma doça mia,
dins la chambreta de son mas,
es alangorida e somilha
entre si ridèus de damasc.

Si long peus blonds, que fan d’anèlas,
penjan de long de si braç nus ;
sa boca ròsa e vierginèla
ritz dau bèu rire de Venus.

Son clar fichú de mosselina
laissa entreveire son sen blanc ;
e l’autorum de sa peitrina
monta e davala en tremolant.

D’amont la luna que chaurilha
baisa son front sensa clamor ;
e n’ausa pas, meme a l’aurilha,
ie dire un mòt, un mòt d’amor.

Intra plan, luna amistadosa,
dins la chambreta monte jais…
laissa dormir mon amorosa,
e mete-me dins son pantais !

(La Farandola, Li Serenadas).