Academia Occitana

Paul SABATÈR (Tornacopa 1864 – id. 1937).

NUÈIT D’ABRIU

Nuèit canda, o bèra, o aimadora nuèit d’abriu !
M’encarelhas lo còr damb ta doçor que briula,
ton marmotís d’ausèths que s’engalhan lo niu,
ta hartèra de bruts que ser l’amna escorriula.

Quan, dins mon cap rosent, lo calimàs auriu
de la páur de sofrir, mei hòrt qu’ua sèrp shiula,
quan, de mos uèlhs negats, rajòlan coma’n riu,
las legremas d’ausir ma languina que piula,

quan sui làs, quan sui pèc, dins ton senc amistós
me vau viste arrucar. Tu me das tas audors
que saulan lo maucòr, tos lutzgrans, ta frescura,

e ta lua me ditz de m’en anar tot doç,
pr’amòr Dieu volerà, puèi la nuèit tant escura,
que rage lo sorelh aus malaus pietadós.