Academia Occitana

Juli Cubaines (Sant-Ilari de l’Albenca 1894 - Concòts 1975)

L’agonia a l’òrt dels olivièrs (1936).

Es tard. Sols ara son, jol cèl que ranteleja,
a sègre entre las vits una dralhòla estrecha
dins lo combèl alont rajòla lo Cedron.
Jerusalèm, la vila santa, dòrm amont.
Es tard. E rossejanta e mèg ennivolada,
la luna i demesís sa freja escandilhada.
Dedins Jerusalèm, tot uèlh ara es clutat ;
mesfisem-nos : guèrlhe es lo som d’una ciutat
que se trufa de Dieus e tua sos profètas.
Un crime, aquò s’anóncia pas a votz esclètas :
aquò’s pro de la man d’un irèg s’aparant
per ressaure l’òr ros, pesuc e tindinant,
convenença de l’òbra a complir : aicí qu’ara
la man d’un traïdor a-n-aquel òr s’apara
d’esconduda, la man d’un dels dotze, Judàs !
E devèrs lo Cedron que passaràn a gas,
los que demòron dels apòstols pel campèstre
corron suaus, escotant las paraulas del Mèstre
que, sens tròp las poder compréner quitament,
son de tanta dolor que lor fan pensament…
Eles soscon : « Ont es Judàs, lo nòstre fraire ?
Cossí lo Mèstre atal s’adolentís, pecaire,
que dins son anma el siá triste dusca a la mòrt ? »
E la bèla ciutat jos la luna s’adòrm
- e’l traïdor suspesa en risent la moneda
- e lo sobeiran prèire al long pluvial de seda
manda d’arremosar sos vailets e soldats…
Sus la ciutat la luna, amont, voja sa patz.
Entrement, dins la nuèch ont lo vent freg vesena,
los apòstols se’n van, acorbats jos la pena,
coma s’avián sus las espatlas un bèl fais.
A l’òrt dels olivièrs dintron segon lo biais ;
mès al baile de truèlh que lor durbís la pòrta
degun ditz se la tracha uèi es estada fòrta ;
degun demòra pas d’aqueles païsans
per mençonar ambe el lo bestial e los camps :
sentisson qu’un grand dòl per eles s’aparelha ;
sentisson qu’es anuèch la lor darrièra velha
amassa ambe lo Mèstre e qu’aquel adieu-siatz
qu’al sortent del Cenacle, apuèis, el lor a fach
èra plan lo darrièr : tanben, se vòlon traire
aquí còsta el, coma de filhs prèp de lor paire,
per tal de l’aparar contra totes, per tal
de lo sègre per piada dusca a la mòrt, se cal…
Ai ! son d’òmes e lo que coneis la flaquièra
de nòstra paura carn de pecat, aquel sap
qu’enquèra pòdon pas lo sègre dusca al cap
e, luènc de los causir per l’espròva darrièra,
una quita ora ambe el lor ditz pas de velhar :
-« Setatz-vos aquital, entre que vau pregar
alai còsta vosauts ! » - El ditz.
                                                               E s’adormisson
jols  palmes olivièrs qu’al vent plojal clusisson.
(…).