Academia Occitana

Josèp, Estève, Frederic Mistral (Malhana 1830 – id. 1914).

MIRELHA (Cant Promièr. Lo mas di falabregas).

Cante una chata de Provènça.
Dins lis amors de sa jovènça,
a travèrs de la Crau, vers la mar, dins li blats,
umble escolan dáu grand Omèra,
ieu la vòle seguir. Coma èra,
rèn qu’una chata de la terra,
en fòra de la Crau se n’es gaire parlat.

Emai son frònt non lusiguèsse
que de joinessa ; emai n’aguèsse
ni diadèma d’òr, ni mantèu de Damàs,
vòle qu’en glòria fugue auçada
come une rèina, e careçada
pèr nòsta lenga mespresada,
car cantam que per vautres, o pastre e gènt di mas !

Tu, senhor Dieu de ma patria,
que nasquères dins la pastrilha,
enfuòca mi paraulas, e dona-me d’alen !
Lo sabes : entre la verdura,
au solèu em’i banhaduras,
quand li figas se fan maduras,
ven l’òme alobatit desfruchar l’aubre en plen.

Mai sus l’aubre qu’eu espalanca,
tu totjorn quilhes quauqua branca
onte l’òme abramat non pòsque auçar la man,
bèla gitèla promierenca,
e redolènta, e vierginenca,
bèla frucha magdalenenca
onte l’aucèu de l’èr se vèn levar la fam.

Ieu la vese, aquela branqueta,
e sa frescor me fai lingueta !
Ieu vese, i ventolets, bolegar dins lo cèu
sa rama e sa frucha immortalas…
Bèu Dieu, Dieu amic, sus lis alas
de nòsta lenga provençala,
fai que pòsque averar la branca dis aucèus !

De lòng dáu Ròse, entre li pibas
e li sausetas de la riba,
en un paure ostalon pèr l’aiga rosigat
un panieraire demorava,
qu’emé son dròlle puèi passava
de mas en mas, e pedaçava
li canestèlas rotas e li paniers traucats.

[...]