Academia Occitana

Antonin Perbòsc (Labarta 1861 – Montalban 1944)

LA CANÇON DE LA LAUSETA

Una cançoneta nòva,
la vos dirai,
la cançon de la lauseta
al solelh gai.

I aviá sus nòstre terraire
patz e baudor,
òrts e camps e vits ramairas
en fruch, en flor.

La lauseta bresilhava
de l’alba al ser
sa canturla embriagada
d’ardent esper.

Dins la comba, sus l’autura,
los gasalhans
ausissián son tiralira
dempuèi mila ans.

Pel lauraire, pel segaire,
pel vinhairon,
n’èras pas mai encoraire,
chuc del borron !

Mentre qu’en l’azur s’enaira
l’aland diusenc,
aicí que l’astor davala
de l’iversenc.

S’escantís lo cant de glòria
dins la clartat :
en plen cèl, per la granda àrpia
es falquetat…

Aquí çò qu’an vist los rèires,
dont mantenèm
tram lo temps lo còr e l’èime.
Ara, ont ne sèm ?

Agachatz per tot campèstre,
s’avètz bons uèlhs
e s’aimatz fòra de gàbia
los bèls ausèls:

cap al cèl pren sa volada
uèi coma antan
nòstra lauseta occitana,
sempre cantant !

Qual a fach la cançoneta ?
Un companhon
que l’espandís sus sa tèrra
coma un Brandon.

02/06/1910.