Academia Occitana

Regas d’acabament (1901)

A n’A. Fita, le “Guilhaumet” del “Gril” e le companh dels “Gens de Letras”.

I

De sovenença e regrèsses
tot nòble pensament es fait.
De vistis popats ambel lait,
de rebrembadas d’autris èssers,
d’aboliments d’un bon, d’un bèl,
d’aureolats somiars las bròcas,
es çò que teissa pel cervèl
de l’òme, espèrs, creires e tòcas.

II

Sabes-ben ? De grana o probatja,
tota mesa possa’s brotons,
e sas rametas, e sas flors,
tant al garric qu’a la borratja !
Le plant sens rasics s’estequís,
quand le qu’a fons dobla floradas ;
tabes, sana idea espelís
qu’al semenal de las pensadas !

III

Aquò’s doncas tust’a l’istòria,
l’aram ressonant le repic,
voler quicòm, au far, - l’amic !
Totjorn n’onrar qualque memòria.
Trobar’s tenir dels trobadors ;
escriure, a d’escrivans far siègas ;
l’art, ven d’antics trabalhadors ;
Atal ? Se’n tirariá… de lègas!

IV

Quora èssent comols de coratge,
nos metiam a patoesejar,
non mai per ne calandrejar
coma als barris, coma al vilatge,
seguir-ne sol la tradiciu,
mès, sustot estudiar la lenga
que siècles i a s’ausís aiciu,
èrem a còlhas renga a renga.

V

Bronzinavem d’amiciadas
qu’a rechiquetas, l’esperit,
d’un sus l’autre fasiá resquit,
nos rejunhent de sas ondadas.
A la glòria del temps passat,
del vèrbe e’l ton de nòstra raça,
balhavem le dire rassat,
que totjorn tinda e non l’alassa.

VI

Las ! Les devòts de la prima ora
despartidis son, a de bon !
Fidèls del “Gril”, de la cançon
que’ls afrairava e qu’ara plora !
Le bon enfant del Lauragués,
Soal, dont brembada se garda
del conselhièr, maira, borgés…
Cuishit als còps de la camarda.

VII

Ambe el, al Grand-Tot, als mistèris
clausant çò qu’exista e que viu,
se’n son anats pagar l’afiu
dont se pòblan les cementèris :
l’autre amator dels mondins tons,
servats als camps, presats en vilas,
Pradèl, qu’autant pla’l qu’a son nom,
nos levava verdors a milas!

VIII

E le paure vièlh patriarca
dels companhons e de l’ostal,
signant, dinca’l darrièr badalh,
l’escriut vengut sense una marca ;
en brave Olièr, tot çò del torn
sortit, le test com’el bèl vase ;
tanpla’l gentil conte d’amor
qu’aquel de reguitnadas d’ase !

IX

Fins, le prumièr dins nòstra atèla,
tolosenc dincas al mesolh,
montat al doctorat tot sol,
de l’atelhièr, ont, pren –Pamèla,
aquel parafa de valent !
L’amic Loís, dont sos confraires,
de tantis laus, le rebondent,
ne fasquevan bronzir les aires.

X

Elis, avuèi, Tèrra mairala,
t’an tornat pel constant renais
de ta vertut e de ton gais,
l’agró de lor vida estillada ;
mentretant, creis lor ideal :
mai florís lor lenga mondina !
I a maitis devòts al nasal,
als us, als dits de lor menina!

XI

Sul pas, ont se monta a tos temples,
nosauts, encara demorats,
puntam seguida d’avodats
que t’an faitis pariu exemples.
S’en tot, i a lèva als finiments,
tal qu’au vòl l’etèrna Natura:
es mèrca de regrelhaments,
Fe d’Òc, d’aquels mòrtis, l’endura !

XII

E tu ! del mondin blos, ò Musa!
Qu’amai nos plai, d’èstre estatjants!
Dels del pòble, dels bonenfants
les flars del paraulís entusa ;
afoga-n-i-n : poèta ausós,
gent trobaire, al sen populari.
Ara, as un monde a genolhons,
crosats de ton escapulari!

Tornada

De sovenença e regresses
tot nòble pensament es fait.
De vistis popats ambel lait,
de rebrembadas d’autris èssers,
d’aboliments d’un bon, d’un bèl,
d’aureolats somiars las bròcas,
es çò que teissa pel cervèl
de l’òme, espèrs, creires e tòcas.