Academia Occitana

Veni de signar una peticion ont èra question de la « lenga d’òc » e de sas ricas varietats. Paures de nosautres : « Davant que lo gal cantèsse, m’auràs renegat tres còps ». Vertat que val mai « lenga d’òc » que « lengas d’òc », mas se lo mot occitan empacha tant, es qu’es al còr meteis de nòstre combat. « - Tu tanben, èras amb lo Galilean ! – Non ! ». - Defendes, tu, l’occitan, portaire d’una cultura europèa màger, lenga d’un pòble despoderat ? - Non, los parlars, los dialèctes, una cultura populara, un biais de viure !

Çò qu’es de mal engolir es que son d’escrivans occitans que presentan aquela peticion, e non pas una associacion d’ensenhaires que cerca d’enganar la malonestetat e la bestiesa de politicians jos influéncia. D’escrivans que son los successors de Bernat de Ventadorn, d’Arnaud Danièl, de Pèire Cardenal, de Guilhèm Montanhagòl… E l’ai signada ieu tanben. Alavetz…

J.P.