Academia Occitana

Nos fan repròchi, per aver lo dreit legitime de nos trachar d’occitan, de non aver recebuda la benediccion d’aqueles occitanistas afogats que son los conselhièrs generals e regionals. Ne sèm desolats. E sèm anats quèrre solaç alprèp de qualques amics qu’avián comés lo meteis pecat. Los avèm interrogats e aquí çò que nos diguèron :

Pèir de Garròs :

- Mèste, qué hèr ?

- Armatz-vos de plumas agudas e non pas de lanças ponchudas.

- Òc, plan segur, mès ètz damb nosauts ?

- En tot lòc e temps com que sia, jo som damb tu per fantasia [per l'esperit].

- Granmercés mèste.

Pèire Godelin :

- Pèire, es qu’èm sus la bona via ?

- En totas causas cal plan començar, òc-ben qu’a l’enfornar se fan les pans cornuts.

- Mès disen que…

- Siam quites damb les que donan del nas a la lenga mondina…

- occitana, disèm occitana…

- Atots !

Frederic Mistral :

- Fred, avans d’escriure Mirelha, avètz demandat la permission a la prefectura de Vauclusa ?

- Non, car cantam que per vautres, o pastres e gents di mas.

- Siáu pas vertadièrament pastre, es la saca de l'ordinator… mai nòste prètzfach per la lenga…

- De nòsta lenga provençala…

- Occitana, disèm…

- … fau que posque averar la branca dis aucèus !

J.P.